Dövmeci koltuğuna oturdu Taylan. Sonunda hayatında en çok istediği şeylerden birine sahip olacaktı, yıllardır toplum baskısına boyun eğmiş, bu baskıdan uzun süre yaşadığı köy hayatında “küpe takanlar topmuş” argümanına sol kulağına küpe takarak “kardeş, o aslında sağ kulağına takanlar için geçerli” demiş ve kendini özgür bırakmıştı.
Latince söz yazdıracaktı Taylan. Hayat felsefesi carpe diem'di. Sabah içini hazırladığı peyniri ve tereyağı memleketinden gelen bazlamasını yer, çayını içer, yeni başladığı sigortalı işinden maaşından kesinti yapılarak verilen akbiliyle yollara düşerdi. Üç vesait giderdi işe ama yanlış anladığı hayat felsefesi sayesinde anın tadını çıkarırdı. En çok bunu yazdırmak istiyordu koluna.
Bir düşünmüştü tekrar memento mori de tam ona göreydi. Şu üç günlük dünyada ne için yaşıyordu ki. Sigortalı, akbilli, sodexo’lu işini düşündü. Fani olduğunu hatırlayarak “iyi ki girdim ha, şimdi iş bulmak çok zor” demişti. Bir sürü genç fani olduğunu unutup resmen iş beğenmiyordu, sigortasız işlerde çalışanlar da cabası, hastanelik bir durum olsa babalar gibi sigortası vardı Taylan’ın.
Bir hekim arkadaşında primum non nocere dövmesini görmüştü. Ne anlama geldiğini sorduğunda arkadaşı o mağrur ve gururlu bakışlarıyla “abi önce zarar verme diyor, biz hekimler için bu çok önemli, asla unutmaman lazım, bu felsefeyle yaşamalı bir hekim” demişti. Öteki kolunda da hayata karşı duruşununun bir ölü kadar katı olabileceğini işaret etmek için rigor mortis yazdırmıştı. Bir iş güvenliği firmasında senelerce çalışmış sonra kendi iş güvenliği firmasını açmıştı. Bir gün iş yaptığı şirketlerden birinin çalışanlarına sahte sağlık raporu düzenlediği ortaya çıktı. Taylan bu sözün kendisine uymadığına kanaat getirdi, bu söz hekimler içindi.
Cogito ergo sum diye de düşündü. İnsan varlığının farkında olan, düşünen bir hayvandı onun için. Felsefeyle de yakından ilgileniyor, Nietzsche’ye empati besliyor, “biz koca bir hiçiz abi, adam haklı” diyordu. Burdan yürüyerek ecce homo'yu da listesine aldı ama hala köye gidip geliyordu insanlar “homo”ya takar diye düşündü ve hemen çıkardı. Freud’u ise ana-bacı işlerine çok kafa yoruyor diye tasvip etmiyordu, henüz o kadarına hazır değildi.
Taylan dövmeci koltuğuna oturduğunda carpe diem ile başladığı düşüncelerin sonunu dövmeciyle konuşurken bir türlü getirememişti. Dövmeci tam bir sanatçıydı, kendisine “sana öyle bir şey yapalım ki, ya kimsede yazmıyor olsun ya da düşünceni metaforik bir imge haline dönüştürelim” önerisinde bulundu. Taylan bundan bi bok anlamadı. En son kafası çok karıştı ve dövmeciye “abi yazı olsun, çok şekil duruyor anlamını falan söylerken, resim falan çizince şimdi kilo alırım veririm, tadilatına gelmek zorunda kalırım, krediye de giricem yakında zaten para lazım” dedi.
Dövmeci “tamam o zaman” dedi. “Sana kimsede görmediğim, harika bir latince el yazısı puntolu dövme yapıyorum, anlamı da harika; sıradanlığın dışına bile çıkılsa, bozulmuş bir düzenin, bir kaos ortamının tekrar kendi düzenini bulup sıradanlaşmasını anlatıyor”. Taylan da heyecanlanıp “aaa bu Nietzcshe’nin bengi dönüşü değil mi ya” dedi, sadece Zerdüşt’ü okumuştu. “Tam olarak öyle değil aslında, sadece iki kelimeyle özetliyor olacağım, şimdi yaslan arkaya” dedi.
Taylan çıkar çıkmaz havalı hissedeceğini düşünürken dövme bozulmasın diye yapıştırılan streç film yüzünden kolunu buzdolabında saklanmak üzere sıkıca streçlenmiş bir tavuk butuna benzeterek biraz üzgün bir şekilde ayrıldı. Dövmesini sergilemek için can atıyor, bu kaos ortamının da aslında sıradanlaşacağını değişik cümlelerle tekrar kafasında kurup nasıl anlatabileceğini düşünüyordu ama yine de dövmecinin anlattığı kadar fiyakalı olmuyordu. Tekrar dönüp “abi bi daha anlatsana bi ses kaydı alayım” diye teklifte bulunası geldi ama salak yaftası yemekten korktuğu için telefonunu açıp internetten anlamına bakmak için kolunda ne yazdığına kafasını çevirerek baktı ve Google’a yazdı: Lorem Ipsum…
Comments